تفاوت زبان چینی با زبان کره ای

همیشه برای افراد علاقه مند به مطالعات و فرهنگ شرق آسیا و دنیای رمزآلود آن سوالی مطرح است که آیا زبان مردم این منطقه هم متفاوت است؟ یا به دلیل تقدم زمانی پیدایش چین و پیوستگی این کشورها در قدیم، همگی هنوز تحت تأثیر همان رسوم و طریقه صحبت کردن میباشند؟

اما حقیقت را میتوان از زاویه ای دیگر و با بررسی کوتاهی کشف نمود. چرا که سرزمین اژدها خود با وجود وسعت زیاد، دارای پنجاه و شش قومیت بوده که آداب گوناگونی دارند و جملگی از گویش محلی و یا لهجه های خاص بهره مند هستند. لذا با انفصال حکومت و مرزبندی های جغرافیایی که در طول زمان رخ داده میتوان انتظار داشت که زبان متفاوت هر منطقه نیز این ظرفیت را ایجاد کرده تا مردم با جدایی از سرزمین دیرین خود کنار بیایند.

پس با این استدلال دریافتیم که اگرچه ظاهرا موضوعات مربوط به خاور دور، در دید سایرین دقیقا یکسان است، اما فی الواقع چنین نیست و هم از نظر زبانی، فرهنگی و حتی چهره کاملا قابل تمیز می باشند.

در این مقاله به اهم اختلافات میان دو زبان کره ای و چینی میپردازیم.

1-الفبا

زبان چینی الفبا ندارد و کوچکترین واحد زبان هجا ست که البته هر هجا مستقلا دارای معناست و از کنار هم قرارگیری آنها کلمات بزرگتر و جملات تشکیل میشوند.

زبان کره ای دارای الفباست و شبه جزیره کره تا چندی قبل برای نوشتار از خط چینی به نام هانجا استفاده میکردند. در حدود بیش از پانصد سال پیش شاه سجونگ که یک فرد تاثیرگذار و مهم در نزد جهانیان شناخته می شود، دریافت که بسیاری از مردم به دلیل سختی نوشتار از تحصیل دوری جسته اند و سواد ندارند. پس تصمیم گرفت تا سیستم نگارشی جدیدی به نام هانگول را که مبتنی بر الفباست ابداع کند تا نوشتن و خواندن تسهیل شود.

با درایت ایشان و استقبال مردم ساختار الفباتیک پدید آمد و بدین جهت یادگیری کره ای از پیچیدگی های قبل مصون شد. البته هنوز هم از علائم چینی یا همان هانجاها بصورت تشریفاتی یا در جهت اهداف تحقیقاتی چون تاریخی و ادبیات استفاده می‌شود. محبوبیت این خط در بین مردم کره به حدی است که روزی که این الفبا اختراع شد به نام روز هانگول (در کره جنوبی به نام한글날 و در روز۹اکتبر و در کره شمالی به نام조선글날/ و در روز۱۵ژانویه) تعطیل رسمی است و بدین منظور جشنواره‌های متعددی به خصوص در کره جنوبی برگزار می‌شود.

در زبان کره ای الفبا دارای صامت (5 + 14) و مصوت ( 11+ 10) هست

2-اندیشه نگار

زبان چینی با اینکه الفبا ندارد اما کودکانی که به سان زبان مادری با آن بزرگ و از بچگی با تلفظ و معنی هر لغت و جایگاه استفاده آن در کلام آشنا شده اند، تنها در مدرسه نحوه نوشتار را تعلیم میبینند. سایر افراد از سیستمی به نام پین یین که برای زبان آموزی چینی ابداع شده بهره میگیرند تا از تلفظ هر کدام از اندیشه نگارها مطلع شوند و با به خاطر سپاری گام به گام آنها بر زبان چیره و مسلط شوند. پین یین از حروف لاتین تشکیل شده و برای هر کاراکتر صامت، مصوت و تن آن را نشان میدهد. و تعداد صامت ها 21، مصوتها 36 می باشد.

3-آهنگ کلمات

زبان چینی آوا محور است و هر هجا باید با لحن مشخص بیان شود که به آنها تن یا نواخت میگویند، تعداد آنها در گویش معیار 4 تاست و همان گونه که در تصویر میبینید با صامت و مصوت یکسان، فقط تن ها متفاوت شده اند که معانی تغییر یافته و شکل کاراکترها فرق دارند. در واژه پنجم که یک کلمه پرسشی است هیچ تنی وجود ندارد

در زبان کره ای هجاها بدون تن ادا میشوند و فقط با حروف بی صدا و صدادار کلمه کامل و قابل تشخیص است.

4-ساختار جمله

ترتیب قرار گیری نقش ها در جمله های چینی به صورت نهاد و گزاره است که گزاره اگر فعل نیاز به مفقول داشته باشد پس از خود فعل می آید یعنی نهایتا به صورت (svo) گفته می شود.

مفعول + فعل + فاعل

مثال

اما در زبان کره ای طرز چیدمان به صورتی است که بعد از نهاد نقش های دیگر قرار میگیرند و در آخر جمله فعل گذاشته میشود. پس در جمله های با فعل متعدی ترتیب به این حالت (sov) می باشد.

فعل + مفعول + فاعل

مثال

5-شکل ظاهری متون

با مراجعه به مثالهای بالا پی میبریم که در متون چینی لغات بدون فاصله و پشت سر هم قرار گرفته اند یعنی اگر فردی با زبان آشنا نباشد نمیتواند متوجه بشود که یک کلمه از چندهجا ساخته شده و ابتدا و انتهای واژگان کجاست. که با توجه به رنگ های موجود میتوانیم این موضوع را ببینیم.

علاوه بر این ظاهر هر اندیشه نگار به صورت فشرده و با خطوط صاف و تیز و شکسته به ما کمک میکنند تا با یک نگاه دریابیم که با یک متن چینی طرف هستیم.

اما در زبان کره ای مرز واژگان کاملا جدا و مشخص بوده و با فاصله های موجود حتی اگر با کره ای غریبه باشیم بازهم تشخیص آنها برایمان کار ساده ای است.

اکنون با دید واضح تر و بازتر به متن کره ای که نگاه کنیم رسم الخط یکدست و کلمات با فاصله و خطوط گرد و صاف و منظمی را میبینیم که به روشنی در مقایسه با چینی قابل تشخیص است

6-شکل ظاهری کلمات

جاگیری هر هجای چینی در یک مربع فرض میشود که هر نشانه و رادیکال در یک بخش از چهارگوش قرار گرفته. اکنون با جمع بندی انواع آن الگوهایی را معرفی کرده اند که ساختارهای گوناگونی را نشان میدهد. ولی در واقع باتوجه به الفبایی نبودن زبان چینی هرکاراکتر نظم قانونمندی برای جای رادیکال ها ندارد.

در زبان کره ای هم هر واژه به حالت یک مربع دیده میشود اما در اینجا محل صامت و مصوت مشخص است حالا اگر کلمه دارای سیلاب یا بخش های بیشتری باشد برخی از حروف در زیر قرار میگرند که به آن پدچیم میگویند. که در عکس زیر کاملا واضح و گویاست.

7-گویش ها و لهجه ها

مردم در سرزمین پهناور چین با قومیت های متعدد و گویش های بسیار و لهجه های متفاوت پراکنده شده اند که البته با آموزش همگانی و اهتمام تلویزیون مرکزی تمامی افراد قادر به صحبت با گویش معیار و ارتباط با افراد خارجی بوده و ضمن آن در حفظ لهجه و فرهنگ غنی محلی خود میکوشند.

کره ای میان هر دو ملت از کشورهای کره شمالی و جنوبی زبان رسمی است و با چشم پوشی از اختلاف کمی از نظر لهجه میتوانند با یکدیگر گفتگو کنند و تکثر گویش در مقایسه با واقعیتی که در چین وجود دارد دیده نمیشود.

منابع مقاله: